βιογραφικό

Η φωτογραφία μου
Ismini Bonatsou was born in Cephalonia. She graduated from the Athens School of Fine Arts (1986-1991). She did post-graduate studies in painting, with a scholarship from the Spanish government, at the Facultad de Bellas Artes of the University of Barcelona (1993-1994), and holds a Master’s degree from the School of Architecture of the National Technical University of Athens (2010-2012). From 1995 to 2007 she was cooperating on a permanent basis with “SFERRA” Cultural Foundation in Amsterdam as an illustrator and art editor for the Foundation’s printed materials. She has worked in stage design projects, illustrated books for children and made CD covers in Greece and abroad. She was a founding member of the street art group ’Cookless’. She is a member of the art group ‘Tehnopaignion’. She has held 13 solo exhibitions in Greece, Belgium and Spain. She has participated in group exhibitions in Greece, Belgium, Austria, Netherlands, France, Italy, Spain, UK, Cyprus, Turkey, Ecuador, China and Russia.

e-mail επικοινωνιας

e-mail: isminibona@hotmail.com
Εύα & Αδάμ 2012 











Εύα & Αδάμ 2010


ΠΡΟΒΟΛΕΣ, Metamorfosis, Θεσσαλονίκη 2012









εφημερίδα Αυγή 3/10/2012

 
 
 Περί Επανάχρησης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 03/10/2012


 

Ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μου, την περίοδο 2006-2012, εστιάζει στην ιδιοποίηση και επανερμηνεία εμβληματικών γυναικείων μορφών της ιστορίας της Τέχνης. Η Μόνα Λίζα ή το κορίτσι με το σκουλαρίκι του Βερμέερ είναι από τις κατ’ επανάληψιν αγαπημένες οικειοποιήσεις μου, χωρίς αυτό να αναιρεί το παράλληλο αυτοβιογραφικό-βιωματικό-προσωπικό στοιχείο: οι ηρωίδες αυτές θα ζωγραφιστούν ξανά και θα ιδωθούν μέσα από τα δικά μου θηλυκά μάτια.
Η χρήση προϋπαρχόντων έργων, η επανάχρηση, ή όπως αυτό ονομάζεται ανάλογα με την ιστορική περίοδο και το εκάστοτε καλλιτεχνικό κίνημα, είναι συνηθισμένη πρακτική. Είναι ίσως η ανάγκη ενός διάλογου με το παρελθόν, μιας συνθήκης κατανόησής του, ενός παιχνιδιού μαζί του. Η έννοια παιχνίδι κατέχει κεντρικό ρόλο στην δουλειά μου. Θεωρώ ότι η απόλαυση του παιχνιδιού συνεχίζεται κατ’ ουσία στον ενήλικα, μέσω της Τέχνης. Άλλωστε, όπως αναρωτιέται και ο Marcel Duchamp «Δεν είναι η τέχνη ένα παιχνίδι ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών;».
Η σειρά «Μόνες Λίζες», που μέχρι τώρα αριθμεί 97 παραλλαγές, ξεκίνησε ως ιδέα παραγωγής μικρών έργων στα πλαίσια των εκθέσεων του cheap art, για να μετεξελιχθεί αργότερα προς άλλες κατευθύνσεις: από λιλιπούτεια κομμάτια, μέχρι πολύ μεγάλους πίνακες και video art. Η επιλογή της Μόνα Λίζα δεν υπήρξε τυχαία, καθώς έχει εγγραφεί στο οπτικό μας ασυνείδητο ως ιερό και όσιο της Τέχνης.  Στα έργα μου, η μορφή της μεταμορφώνεται, μέσω ποικίλων παραλλαγών ενδυμασίας και κόμμωσης, σε εν δυνάμει γυναικείους χαρακτήρες διαφορετικών εποχών, μύθων, φυλών. Είναι ένα παιχνίδι που παραπέμπει κατά κάποιον τρόπο στους «ασυνδύνατους κόσμους» του Leibniz, αλλά και στις πολύ πιο πρόσφατες κομμώσεις του Ιάπωνα αυτοκράτορα Naruhito. Η κάθε «Μόνη Λίζα» μου, λειτουργεί ως αφήγηση που επανερμηνεύει και επεκτείνει προηγούμενες αφηγήσεις, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου. Γιατί το έργο τέχνης, όπως έχει πει ο Nicolas Bourriaud, δεν είναι πια τελικό σημείο, αλλά απλή στιγμή σε μια απέραντη αλυσίδα.
 
Ισμήνη Μπονάτσου