βιογραφικό

Η φωτογραφία μου
Ismini Bonatsou was born in Cephalonia. She graduated from the Athens School of Fine Arts (1986-1991). She did post-graduate studies in painting, with a scholarship from the Spanish government, at the Facultad de Bellas Artes of the University of Barcelona (1993-1994), and holds a Master’s degree from the School of Architecture of the National Technical University of Athens (2010-2012). From 1995 to 2007 she was cooperating on a permanent basis with “SFERRA” Cultural Foundation in Amsterdam as an illustrator and art editor for the Foundation’s printed materials. She has worked in stage design projects, illustrated books for children and made CD covers in Greece and abroad. She was a founding member of the street art group ’Cookless’. She is a member of the art group ‘Tehnopaignion’. She has held 13 solo exhibitions in Greece, Belgium and Spain. She has participated in group exhibitions in Greece, Belgium, Austria, Netherlands, France, Italy, Spain, UK, Cyprus, Turkey, Ecuador, China and Russia.

e-mail επικοινωνιας

e-mail: isminibona@hotmail.com

από την έκθεση:" Ώρες" , Γκαλερί Μεταμόρφωσις, Θεσσαλονίκη 2006

1:22 πμ (55x44cm)

3:45 πμ (55x38 cm)

11:36 μμ (55x44 cm)

8:15 μμ (55x44 cm)

απο την εκθεση "Shadow Games", gallery ArtBase, Brussels 2007- Spilioti Projects , Athens 2007

Game (110x92)


Dream (110x92cm)

Fairy tale (110x92cm)

Eros (110x92cm)

...
...

Κριτική και Ανάλυση έργων:



miss you already (118x40 cm) απο την εκθεση: “The Age of Innocence”, Γκαλερί Spilioti Projects Αθήνα 2007.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα ποταμάκι.
Το ποταμάκι χώριζε την πόλη από την εξοχή.
Στην εξοχή έμενε αυτός και του άρεσε η νύχτα,
με το φεγγάρι να μεγαλώνει και να χάνεται,
φωτίζοντας με την γαλακτερή ασημένια του λάμψη
τα καταπράσινα λιβάδια.
Στην πόλη, ανάμεσα στα μεγάλα σπίτια
που΄χαν παράθυρα σαν μάτια και τα έβλεπαν όλα,
έμενε αυτή και της άρεσε η μέρα,
ο ήλιος ο λαμπερός.
Δεν ξέρουμε ακριβώς ποιος πότε και γιατί
τους απαγόρεψε να συναντιόνται.
Ούτε και αυτοί καλά καλά το γνώριζαν-
αν και είχαν κάποιες υποψίες…
Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι
ήταν καταδικασμένοι να ζούνε χώρια:
αυτός στην εξοχή, αυτή στην πόλη,
αυτός την νύχτα, αυτή την μέρα.
Τηρούσαν την καταδίκη τους απαρέγκλιτα.
Αλλά δυο μέρες το χρόνο, μέρες εξαιρετικές,
την εαρινή και φθινοπωρινή ισημερία,
την ώρα που έσμιγε η νύχτα με την μέρα,
έσμιγαν και αυτοί κρυφά τα χέρια τους
στην υδάτινη ουδέτερη ζώνη που τους χώριζε.
Δηλαδή στο ποταμάκι.
Ώσπου μια μέρα, δεν ξέρουμε ακριβώς ποιος πότε και γιατί,
τους σφύριξε στο αυτί ότι η απαγόρευση είχε αρθεί.
Έσπευσαν τότε, κατακαλόκαιρο,
ντάλα μεσημέρι και ξανασυναντήθηκαν
εκεί στο ποταμάκι, ελεύθεροι πλέον.
Ήταν η τελευταία φορά.

(Ευχαριστώ τον Βασίλη Πεσμαζόγλου που, για τις ανάγκες της έκθεσης,
μετέτρεψε την εικόνα μου σε λόγο.)
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)